ده ویژگی افراد چاپلوس و پاچه خوار در سیستم مدیریتی بهداشت و درمان به صورت مختصر به شرح زیر است.
تمجید و تعریف بیش از حد: این افراد به طور مکرر و اغراق‌آمیز از مدیران و تصمیم‌گیرندگان تعریف و تمجید می‌کنند، حتی زمانی که نیازی به این کار نیست.
پیروی بی‌چون و چرا: آنها به جای داشتن نظرات و ایده‌های مستقل، به دنبال تأیید و رضایت مدیران هستند و از نقد سازنده و بیان واقعیت‌ها خودداری می‌کنند.
نفع شخصی: هدف اصلی این افراد اغلب کسب مزایا و موقعیت‌های بهتر از طریق ارتباطات و چاپلوسی است، نه ارتقای کیفیت سیستم یا خدمات.
عدم تحمل رقابت: افراد چاپلوس معمولاً از دیگران که توانمندی و استعداد بیشتری دارند، احساس تهدید می‌کنند و سعی می‌کنند با تملق و خوش‌خدمتی، رقابت را به نفع خود منحرف کنند.
مخفی کردن ناکارآمدی‌ها: این افراد سعی می‌کنند با پنهان کردن مشکلات و نواقص، از انتقاد به مدیریت جلوگیری کنند تا همچنان در موقعیت‌های خود باقی بمانند.
بی‌ثباتی در رفتار: این افراد بسته به اینکه چه کسی در موقعیت قدرت قرار دارد، رفتار و نظرات خود را تغییر می‌دهند تا همیشه مورد تأیید باشند.
تحریف واقعیت‌ها: آنها تمایل دارند اطلاعات را به نحوی تغییر دهند که همیشه به نفع مدیران و تصمیم‌گیرندگان باشد، حتی اگر واقعیت چیزی خلاف آن باشد.
تمایل به منزوی کردن دیگران: این افراد سعی می‌کنند با تملق‌گویی و جلب اعتماد مدیران، دیگر افراد کارآمد را از حلقه تصمیم‌گیری و قدرت دور کنند.
نقص در انتقادپذیری: این افراد نمی‌توانند انتقادهای سازنده را بپذیرند و هر گونه انتقادی را تهدیدی برای موقعیت خود می‌دانند و به مقابله با آن می‌پردازند.
عدم خلاقیت و نوآوری: به دلیل تمرکز بیش از حد بر جلب رضایت مدیران و حفظ موقعیت، آنها کمتر به فکر راه‌حل‌های نوآورانه و خلاقانه برای بهبود کارها هستند و بیشتر به تکرار روش‌های قدیمی می‌پردازند.
