افراد “غمکار” اونایی هستن که اینقدر خودشون رو شلوغ و پرمشغله میکنن تا از یک غم عمیق بتونن رها بشن.
تجربه من میگه افراد “غمکار” معمولاٌ این ویژگی ها رو دارن:
• توی غمکارها نوآوری و خلاقیت جایگاهی نداره.
• سطح عملکردشون رو اونجایی تنظیم میکنن که زیر سوال نرن، چون حوصله بازخواست ندارن.
• دغدغه پرداخت دستمزد های بالا ندارن و با حداقل ها هم راضی میشن.
• نظرات مخالف، نه گفتن و بحث های چالشی از غمکارها کمتر میبینیم.
• مرخصی کمتر میرن و همینکه روزشون، شب بشه براشون کفایت میکنه.
• توسعه فردی برای غمکارها تقریباٌ بی معنیه و روزمرگی با زندگی کاریشون عجین شده.
• دوست دارن مشارکت بکنن ولی فکر میکنن لزومی نداره.
• دلشون میخواد مثل بقیه پیشرفت کنن ولی میگن که چی بشه؟
• غمکارها با و در هر شرایطی حاضر به همکاری میشن.
• غمکارها وقتی نتونن مشغله لازم رو توی یک شرکت مهیا کنن میرن سراغ شغل دوم و سوم.
• و … .
در انتها میخوام خواهش کنیم به این سوالات مهم فکر کنید:
1. کسایی رو میشناسید که ویژگی های یک شخص “غمکار” داشته باشه؟
2. چه ویژگی های رفتاری دیگه میتونیم برای “غمکارها” بگیم؟
3. به نظرتون سازمان باید رفتارش در مواجهه با “غمکارها” چطور باشه؟
امیدورام همیشه به دور از هرنوع غمکاری باشید.
✍️ دکتر علیرضاکوشکی_جهرمی
