از حدود ۲۰ سال پیش با توسعه فناوری های ارتباطی، پزشکی از راه دور یا تله مدیسین (Telemedicine) بنا به ضرورت برای مناطق دور دست در کشورهایی مثل آمریکا و استرالیا که به دلیل پراکندگی جمعیت دسترسی به مراکز درمانی ندارند و یا امکان حضور متخصص و یا مرکز درمانی مجهز نیست به عنوان یک راه حل جایگزین سفرهای طولانی برای مشاوره های پزشکی ظهور یافت.
امروز تقریبا اکثر دستگاه‌های تشخیصی دارای خروجی دیجیتال هستند که می تواند بالقوه به هر نقطه ای که پزشک متخصص حاضر است منتقل شود. حتی وسایل معاینه ساده مثل گوشی پزشکی، اتوسکوپ و افتالموسکوپ هم می توانند خروجی های دیجیتال داشته باشند که یک متخصص در جای دیگری بتواند آنها را همزمان ببیند و در تشخیص خود استفاده کند.
امروز در پیشگیری، خود مراقبتی، تغذیه و رژیم درمانی، طب ورزشی، پایش درمان، سنجش متناوب سطح خونی فاکتورهای مختلف و داروها و کنترل خطر بیماریهای مزمن و بسیاری از حوزه های دیگر کاربرد دارد و به عنوان سلامت از راه دور (Tele-health) یا دورا سلامت شناخته می شود.
امروزه یکی از ترندهای اصلی سلامت در دنیا سلامت دیجیتال است و سرمایه گذاری روی پلتفرم های سلامت در دنیا به قریب ۳۰۰ بیلیون دلار در سال می رسد.
به موازات گجت‌های متنوعی از جمله گجت‌های پوشیدنی هوشمند اعم از لباس، عینک، بازوبند، برچسب، کفش، ساعت و مچ بند، حلقه و هدست های هوشمند سلامت هستند که به سرعت در حال توسعه هستند و محل خوبی برای تحقیق و توسعه و البته سرمایه گذاری هستند.
متاسفانه در کشور ما نظام حمایتی مناسبی از آن فناوری وجود ندارد و حتی مقررات و شیوه نامه های لازم برای آن به خوبی مورد توجه قرار نگرفته و ابهامات زیادی برای توسعه آن وجود دارد از جمله مسائل حقوقی، مالی، مالیاتی، فناورانه و فرهنگی و مهمتر از همه نداشتن بستر پایدار و پرسرعت اینترنت و مشکلات ناشی از فیلترینگ غیرعلمی و استفاده از فلترشکن‌ها که رشد آن را کند و متوقف می کند و امکان حفظ حریم خصوصی بیماران را دچار خدشه می کند، موضوعی که خط قرمز ارائه خدمات سلامت است.
دکتر علیرضا خوشدل؛ رئیس دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران و استاد اپیدمیولوژی بالینی
