نظام سلامت ایران، مانند بسیاری از سیستم‌های دیگر، ممکن است با چالش‌هایی مواجه باشد که ناشی از مدیریت متمرکز و عدم ورود افراد جدید به رده‌های مدیریتی است. برخی از تبعات این مساله عبارتند از:
1. کاهش نوآوری: عدم ورود افراد جدید می‌تواند منجر به رکود فکری و کاهش نوآوری در سیاست‌گذاری‌ها و خدمات بهداشتی شود. افراد جدید معمولاً ایده‌ها و رویکردهای تازه‌ای به همراه می‌آورند که می‌تواند به بهبود سیستم کمک کند.
2. تداوم مشکلات: اگر مدیران قبلی تجربه‌های ناکارآمدی داشته باشند، عدم تغییر در مدیریت می‌تواند باعث تداوم این مشکلات و عدم پاسخگویی به نیازهای جدید جامعه شود.
3. کاهش انگیزه کارکنان: وقتی افراد احساس کنند که فرصت‌های پیشرفت و ارتقاء شغلی محدود است، ممکن است انگیزه و رضایت شغلی آن‌ها کاهش یابد.
4. عدم پاسخگویی به نیازهای جامعه: مدیرانی که مدت طولانی در یک موقعیت باقی می‌مانند ممکن است نتوانند به سرعت به تغییرات اجتماعی و نیازهای جدید پاسخ دهند.
5. ایجاد شبکه‌های بسته: ممکن است شبکه‌های مدیریتی بسته‌ای شکل بگیرد که در آن افراد خاصی به هم متصل شوند و از ورود افراد جدید جلوگیری کنند.
6. کاهش شفافیت و پاسخگویی: با ماندگاری طولانی‌مدت مدیران، ممکن است شفافیت و پاسخگویی کاهش یابد، زیرا افراد ممکن است احساس کنند که مسئولیت‌پذیری کمتری وجود دارد.
7. مشکلات فرهنگی و اجتماعی: ممکن است فرهنگ سازمانی به سمت محافظه‌کاری و عدم پذیرش تغییرات حرکت کند که این امر می‌تواند مانع پیشرفت نظام سلامت شود.
به طور کلی، تنوع در مدیریت و ورود افراد جدید می‌تواند به بهبود عملکرد نظام سلامت کمک کند و نیازهای متغیر جامعه را بهتر برآورده سازد.
