در دانشگاهها کنار واحدهای درسی، به دانشجوهایتان فن بیان و ارتباطات یاد دهید وگرنه عرصه را دیگران [که خوب حرف میزنند] میبرند
برگردیم به سالها قبل. هر دانشجویی در تشکل ها بود و کار اجتماعی میکرد را میگفتیم: بچه جان برو درست را بخوان. این کارها برایت نان و آب نمیشود و دانشجو را از کار اجتماعی منع میکردیم که برو درس بخون…
برای آن دانشجویی که ۱۶ جلسه را می آمد و امتحان آن درس تمام تئوری را ۲۰ میشد تشویق میکردیم. انگار تمام دانشجویی همان درس پاس کردن بود.
از اولین جلسه تمام هم و غم تمام کردن ۱۶ جلسه بود. پای تخته یک عالم حرف و مطلب تئوری را میگفتیم. جزوه برمیداشتیم و فکر میکردیم این یعنی تحصیل! این یعنی آینده! این یعنی دانش آموخته شدن!
آمدیم جلوتر دیدیم محیط کار، فرد دیگری میخواهد. هیچ بستر و‌میز آماده ای هم‌نبود. اطرافمان را نگاه کردیم دیدیم به حق هرکس بیشتر بلد بود خودش را ارائه دهد، بهتر صحبت کند، خود را فعال نشان دهد، ارج و قرب بیشتر دارد.
اول فکر کردیم این غلط است ولی دیدیم براستی آن نمره های بیست درس ها بدون توانمندی و قدرت روابط عمومی و فن بیان هیچ است آقا…
جمله آخرم: برادر و خواهر عزیزی که استاد دانشگاه هستید. کنار تدریس محتوای آن ۱۶ جلسه فلان درس فکری به حال آینده دانشجویت بکن. دانشجویی که توانمند نباشد. فن بیان و ارائه ندارد. اعتماد به نفس ندارد. توان برقراری ارتباط ندارد، قربانی بیکاری، بی پولی است و قطعا دستش به عرصه مدیریت، اثرگذاری و حکمرانی آینده این کشور نمیرسد.
نخبه ناتوان در اثرگذاری و بدون توان ارتباطات خودش مقدمه حضور کسانی در جایگاههایی است که توان سخنوری، فن ارتباطات و ارائه داشته و شاید نخبه هم نیست.
