تا زمانی که روز به روز بر تخت های بیمارستانی مان افزوده شود ولی بر تعداد سال های عمر بدون ناتوانی مردم افزوده نشود.
تا زمانی که بر افزایش تعداد کادر پزشکی مان تاکید شود ولی روز به روز آمار نارضایتی شان در محل کارشان افزوده شود.
تا زمانی که بر تعداد داروخانه های کشورمان افزوده شود ولی بر تعداد ورزشگاهها و مراکز ورزشی عمومی مان افزوده نشود.
تا زمانی که بر تعداد روزهای آلودگی هوا در کلانشهرهایمان افزوده شود ولی بر تعداد منابع تولید کننده آلاینده های محیطی کاهشی نباشد.
تا زمانی که اوضاع معیشتی کادر سلامتمان بهبود پیدا نکند ولی بر تعداد بخشنامه های کاری مضاعفشان تاکید شود.
تا زمانی که بر تعداد مدیران سنتی چند ده ساله مسئول افزوده شود و تعداد جوانان نخبه در حال مهاجرت از کشور بدلیل نبود ظرفیت مشارکت افزوده شود.
تا زمانی که بر افزایش اعتبارات درمان و جبران بیمارشدن مردم تاکید داریم ولی ریالی بهبود اعتبارات برای ترویج تغذیه و سبک زندگی سالم مردم نداریم.
تا زمانی که حمایت دولت برای کاهش هزینه های روزمره زندگی در کشور افزایش پیدا نکند ولی بروز اختلالات روانی جامعه افزایش پیدا کند.
تا زمانی که….
حرف از توسعه و پیشرفت پایدار در سلامت معنی ندارد و تمام شعارهای پشت تریبونی است. آن را باور نکنید.
