شاید اصلی ترین و پایه ترین ادبیات مبنایی علم مدیریت در نظام سلامت را گاهی فراموش میکنیم که مدیریت و حکمرانی ای که نتواند شاخص پیامدی درست برای اقدامات خود تعریف کند، عملا آن حکمرانی سلامت فشل است.
با این مقدمه، نظام سلامت دولت ها تصور میکنند تامین سلامت مردم یعنی هزار هزار افزایش تخت بیمارستان و تامین تجهیزات پزشکی! غافل از اینکه در هیچ جای دنیا چنین دور باطلی برای سلامت در نظر گرفته نمیشود.
این رویکرد غلط بدون داشتن نگاه هزینه اثربخشی یعنی افزایش تقاضای القایی، بلعیدن بودجه سلامت، اتلاف منابع و در نهایت عدم تحقق سلامت عمومی!
نظام سلامت دولت چهاردهم در دستان هر طیف سیاسی که باشد بایستی شاخص پیامدی در سطح منطقه، شهرستان و استان برای خودش تعریف کند و تمام تشویق ها، تنبیه ها، ارتقاها و… را مبتنی بر تحقق این شاخص ها بداند.
این حرفهای اساسی را باید انقدر تکرار کنیم که بالاخره حکمران و سیاستگذار سلامت بفهمد و عمل کند که راهی جز رعایت اصول مدیریتی درست نیست و هزاران همت هم در چاه ویل تاسیس مرکز و بیمارستان و تجهیزات پزشکی بریزیم، این اقدام بدون داشتن شاخص پیامدی یعنی دور ریز منابع و دور باطل!
بخشی از شاخص های پیامدی و اثر:
– شیوع دیابت را توانستیم کنترل کنیم؟
– رشد آمار چاقی و عوامل خطر متوقف شد؟
– روند فزاینده بیماریهای غیرواگیر کنترل شد؟
– سالهای زندگی توام با سلامتی افزایش یافت؟
– سالهای زندگی توام با ناتوانی کاهش یافت؟
– نمره کیفیت زندگی مردم بهبود پیدا کرد؟
– مردم دسترسی بهتری به غذای سالم دارند؟
– پرداخت از جیب مردم کاهش پیدا کرد؟
– هزینه های کمرشکن سلامت کاهش یافت؟
– سهم سلامت از GDP افزایش یافت؟
– امیدزندگی بهبود پیدا کرد؟
– نمره سواد سلامت مردم بهتر شد؟
– مرگ و میر تصادفات کمتر شد؟
– نمره سلامت روان مردم بهتر شد؟
